காதலை கொல்லும் தேவை

இருவரும் விடைபெறுவோம்
பிரிவிற்காக ஒருவரிடமிருந்துஒருவர்
பிடுங்கியெடுத்த ஆதி காதலை
துர்ச்சகுணம் சூழும் இவ்விருளின்
குழிகளில் போட்டுப் புதைப்போம்

காதுகளுக்குள் குசுகுசுத்த
உன் குரலின் இனிய ரகசியங்களை
சிரிப்பை
வானத்தில் எறிந்து விட்டேன்

எஞ்சியுள்ள உனது பாடல்களை
ஸ்பரிசங்களை
மெல்லிய நுரை முட்டைகளாக
கானல் வெளியில்
மிதக்க விட்டிருக்கிறேன்
அடுப்புச் சாம்பலுக்குள் ஒளித்தாயிற்று
உடைத்த நினைவுச் சின்னங்களை

முதல் முதல் நீ தந்த கவிதையை
ஒரு பகலுணவாகச் சாப்பிட்டாகிவிட்டது
‘’எதுவுமில்லை அடையாளங்கள்’’
பாவனைகளோடு கொஞ்சிய முத்தம்
கண்களாகவும்
பெயர் சொல்லி அழைத்த கணங்கள்
நிறங்களாகவும் கொண்டொரு வண்ணத்துப் பூச்சி
நினைவெல்லாம் பறந்து திரிவதை
எப்படிக் கொல்வது
எனக்குச் சொல்லித் தா
- அனார்.